Janusz Tadeusz Kusociński ("Kusy") urodził się 15 stycznia 1907roku w Warszawie. Dzieciństwo spędził w Ołtarzewie, gdzie ojciec jego, urzędnik kolejowy, objął małe gospodarstwo rolne. Nauczanie zaczął w Liceum im. K. Nawrockiego w Warszawie, później w szkole powszechnej, a zakończył ją w Państwowej Średniej Szkole Ogrodniczej w Warszawie, zdobywając dyplom ogrodnika. Debiut sportowy J. Kusocińskiego miał miejsce podczas meczu piłkarskiego "Ożarowianki" z "Józefowianką". Jako 17-letni nastolatek wstąpił do klubu sportowego "Sarmata", gdzie zaczął trenować lekkoatletykę. Przypadek zrządził, że w czasie święta klubów robotniczych poproszono Kusocińskiego o zastępstwo w biegu na 800 metrów. Pokonał wówczas drużynę "Skry" odnosząc wspaniałe zwycięstwo. Był to początek kariery naszego patrona. W 1928 roku J. Kusociński ( z pseudonimem "Kusy") przechodzi na stałe do klubu "Warszawianka" i już do końca swojej kariery sportowej wierny pozostanie jego barwom. Trenerem Kusocińskiego był znany estoński lekkoatleta Klumberg. Wspaniałe sukcesy na stadionach Pragi, Wilna, Warszawy wpisują młodzieńca na sportową listę najlepszych biegaczy kraju. W 1931 roku Kusociński powołany zostaje do wojska, gdzie w wolnych chwilach intensywnie trenuje. W biegu Wilanów-Warszawa, rozgrywającym się o drużynowe mistrzostwo Warszawy,doznaje kontuzji nogi, która przez wiele lat będzie utrudniać mu starty, aż w końcowym efekcie przerodzi się w chroniczny stan zapalny kaletki maziowej. Po odbyciu służby wojskowej Kusociński rozpoczyna pracę w swoim zawodzie ogrodnika w warszawskich Łazienkach i tam zamieszkuje. W początkach lat trzydziestych zaczynają się nim interesować kluby zagraniczne. W 1932 roku wyjeżdża na Igrzyska Olimpijskie do Los Angeles, gdzie zdobywa złoty medal w biegu na 10.000 m. tym samym przełamuje hegemonię Finów - najszybszych długodystansowców świata. Po sukcesie w Los Angeles J. Kusociński powoli wycofuje się z życia sportowego. Przyczyną jest coraz bardziej rozwijająca się choroba nogi. W 1935 roku podejmuje pracę w redakcji "Gazety Polskiej" i zostaje zagranicznym sprawozdawcą tego pisma. W dwa lata później rozpoczyna studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie. Ostatnim sukcesem, zamykającym karierę biegacza było zwycięstwo na mistrzostwach Polski w biegu na 10.000 m. zorganizowanym 9 lipca 1939 roku w Poznaniu. 1 września 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Janusz Kusociński, jak wielu polskich sportowców, staje do walki z hitlerowskim najeźdźcą. Jako ochotnik bierze udział w obronie Warszawy w szeregach kompanii karabinów maszynowych, II batalionu, 360 pułku piechoty. Podczas walk jest dwukrotnie ranny. Na kilka dni przed kapitulacją Warszawy zostaje dowódcą plutonu. Rozkazem Dowództwa Obrony w dniu 28 września 1939 roku otrzymuje Krzyż Walecznych. Drugi raz odznaczenie to otrzymał pośmiertnie 19 czerwca 1967 roku. W tym okresie angażuje się w działalność konspiracyjną. Należy również do podziemnej organizacji oficerów lotnictwa "Wilki". Aresztowany przez Gestapo 26 marca 1940 roku zostaje przewieziony do więzienia na Mokotowie. Następnym etapem tortur i przesłuchań jest Aleja Szucha i więzienie na Pawiaku. Bity i katowany nie zdradza nikogo. 21 czerwca 1940 roku J. Kusociński wraz z transportem więźniów przewieziony zostaje do Palmir koło Warszawy i tam rozstrzelany.
